REGULAMIN
Pracujemy na ogólnych warunkach konwencji
CMR.
KONWENCJA O UMOWIE
MIĘDZYNARODOWEGO PRZEWOZU DROGOWEGO TOWARÓW
(CMR)
Wstęp
Umawiające się Strony, uznając za pożyteczne
uregulowanie w jednolity sposób warunków
umowy międzynarodowego przewozu drogowego
towarów, w szczególności jeśli idzie o dokumenty
używane do tego przewozu oraz o odpowiedzialność
przewoźnika, zgodziły się na następujące
postanowienia :
ROZDZIAŁ I
Zakres stosowania
Artykuł 1
1. Niniejszą Konwencję stosuje się do wszelkiej
umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów
pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania
i przynależności państwowej stron, jeżeli
miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu
i miejsce przewidziane dla jej dostawy,
stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdą
się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej
jeden jest krajem umawiającym się.
2. Dla celów stosowania niniejszej Konwencji
określenie "pojazdy" oznacza samochody,
pojazdy członowe, przyczepy i naczepy, stosownie
do ich określenia w artykule 4 Konwencji
o ruchu drogowym z dnia 19 września 1949
roku.
3. Niniejszą Konwencję stosuje się także
wówczas, gdy przewozy mieszczące się w jej
ramach wykonywane są przez państwa lub rządowe
instytucje albo organizacje.
4. Niniejszej Konwencji nie stosuje się
:
a/ do przewozów wykonywanych na podstawie
międzynarodowych konwencji pocztowych;
b/ do przewozów zwłok;
c/ do przewozów rzeczy przesiedlenia.
5. Umawiające się Strony zgadzają się wprowadzać
żadnej zmiany do niniejszej Konwencji w
drodze specjalnych porozumień, zawartych
między dwiema lub kilkoma spośród nich,
z wyjątkiem porozumień zawartych w celu
wyłączenia spod jej działania ich ruchu
przygranicznego albo w celu uprawnienia
do używania w przewozie, ograniczonym wyłącznie
do ich terytoriów, listu przewozowego stanowiącego
tytuł własności towaru.
Artykuł 2
1. Jeżeli pojazd, zawierający towary, przewożony
jest na części drogi morzem, koleją, śródlądową
drogą wodną lub powietrzem, bez przeładunku,
z wyjątkiem ewentualnego zastosowania postanowień
artykułu 14, niniejszą Konwencję stosuje
się mimo to do całości przewozu. Jednak
w miarę udowodnienia, że zaginięcie, uszkodzenie
lub opóźnienie dostawy towaru, które zdarzyło
się w czasie przewozu innym rodzajem transportu
niż drogowy, nie zostało spowodowane działaniem
lub zaniechaniem ze strony przewoźnika drogowego,
lecz że wynika ono z faktu, który mógł zdarzyć
się tylko w trakcie i na skutek przewozu
innego niż drogowy, odpowiedzialność przewoźnika
drogowego jest określona nie przez niniejszą
Konwencję, lecz w sposób, według którego
byłaby określona odpowiedzialność przewoźnika
innego niż drogowy, gdyby umowa przewozu
została zawarta między nadawcą, a tym przewoźnikiem
o sam przewóz towaru, zgodnie z obowiązującymi
postanowieniami prawa, dotyczącymi przewozu
towarów innym rodzajem transportu niż drogowy.
Jednak w braku takich postanowień odpowiedzialność
przewoźnika drogowego będzie określona niniejszą
Konwencją.
2. Jeżeli przewoźnik drogowy jest jednocześnie
przewoźnikiem innym niż drogowy, jego odpowiedzialność
okresla również ustęp 1, tak jakby jego
funkcja przewoźnika drogowego i jego funkcja
przewoźnika innego niż drogowy były wykonywane
przez dwie różne osoby.
ROZDZIAŁ II
Osoby, za które odpowiada przewoźnik
Artykuł 3
Przy stosowaniu niniejszej Konwencji przewoźnik
odpowiada, jak za swoje własne czynności
i zaniedbania, za czynności i zaniedbania
swoich pracowników i wszystkich innych osób,
do których usług odwołuje się w celu wykonania
przewozu, kiedy ci pracownicy lub te osoby
działają w wykonaniu swych funkcji.
ROZDZIAŁ III
Zawarcie i wykonanie umowy przewozu
Artykuł 4
Dowodem zawarcia umowy przewozu jest list
przewozowy. Brak, nieprawidłowość lub utrata
listu przewozowego nie wpływa na istnienie
ani na ważność umowy przewozu, która mimo
to podlega przepisom niniejszej Konwencji.
Artykuł 5
1. List przewozowy wystawia się w trzech
oryginalnych egzemplarzach, podpisanych
przez nadawcę i przez przewoźnika, przy
czym podpisy te mogą być wydrukowane lub
też zastąpione przez stemple nadawcy i przewoźnika,
jeżeli pozwala na to ustawodawstwo kraju,
w którym wystawiono list przewozowy. Pierwszy
egzemplarz wręcza się nadawcy, drugi towarzyszy
którym wystawiono list przewozowy. Pierwszy
egzemplarz wręcza się nadawcy, drugi towarzyszy
przesyłce, a trzeci zatrzymuje przewoźnik.
2. Jeżeli przeznaczony do przewozu towar
ma być ładowany na różne pojazdy lub jeżeli
chodzi o różne rodzaje towarów albo o oddzielne
partie, nadawca lub przewoźnik ma prawo
wymagać wystawienia tylu listów przewozowych,
ile pojazdów należy użyć lub ile jest rodzajów
bądź partii towarów.
Artykuł 6
1. List przewozowy powinien zawierać następujące
dane :
a/ miejsce i datę jego wystawienia;
b/ nazwisko (nazwę) i adres nadawcy;
c/ nazwisko (nazwę) i adres przewoźnika;
d/ miejsce i datę przyjęcia towaru do przewozu
oraz przewidziane miejsce jego wydania;
e/ nazwisko (nazwę) i adres odbiorcy;
f/ powszechnie używane określenie rodzaju
towaru oraz sposób opakowania, a dla towarów
niebezpiecznych ich ogólnie uznane określenie;
g/ ilość sztuk, ich cechy i numery;
h/ wagę brutto lub inaczej wyrażoną ilość
towaru;
i/ koszty związane z przewozem (przewoźne,
koszty dodatkowe, należności celne i inne
koszty powstałe od chwili zawarcia umowy
do chwili dostawy);
j/ instrukcje niezbędne dla załatwienia
formalności celnych i innych;
k/ oświadczenie, że przewóz, bez względu
na jakąkolwiek przeciwną klauzulę, podlega
przepisom niniejszej Konwencji.
2. W razie potrzeby list przewozowy powinien
zawierać poza tym następujące dane :
a/ zakaz przeładunku;
b/ koszty, jakie nadawca przyjmuje na siebie;
c/ kwotę zaliczenia do pobrania przy wydaniu
towaru;
d/ zadeklarowaną wartość towaru i sumę przedstawiającą
interes specjalny w jego dostawie;
e/ instrukcje nadawcy dla przewoźnika dotyczące
ubezpieczenia przesyłki;
f/ umówiony termin, w jakim ma być wykonany
przewóz;
g/ wykaz dokumentów wręczonych przewoźnikowi.
2. Strony mogą wnosic do listu przewozowego
wszelkie inne dane, jakie uznają za potrzebne.
Artykuł 7
1. Nadawca odpowiada za wszelkie koszty
i szkody, jakie mógłby ponieść przewoźnik
na skutek nieścisłości, lub niedostateczności
:
a/ danych wymienionych w artykule 6, ustęp
1, b), d), e), f), g), h), i j);
b/ danych wymienionych w artykule 6, ustęp
2;
c/ wszelkich innych danych lub instrukcji,
wydanych przez niego w celu wystawienia
listu przewozowego lub w celu wniesienia
ich do niego.
2. Jeżeli na życzenie nadawcy przewoźnik
wpisuje do listu przewozowego dane przewidziane
w ustępie 1 niniejszego artykułu, przyjmuje
się w braku dowodu przeciwnego, że działał
on na rachunek nadawcy.
3. Jeżeli list przewozowy nie zawiera oświadczenia,
przewidzianego w artykule 6, ustep 1, k),
przewoźnik odpowiada za wszelkie koszty
i szkody, które mogłaby ponieść z powodu
tego zaniedbania osoba, mająca prawo do
towaru.
Artykuł 8
1. Przy przyjęciu towaru przewoźnik jest
obowiązany sprawdzić :
a/ dokładność danych listu przewozowego
dotyczących ilości sztuk, jak również ich
cech i numerów;
b/ widoczny stan towaru i jego opakowania.
2. Jeżeli przewoźnik nie ma możności sprawdzenia
w wystarczajacy sposób ścisłości danych
przewidzianych w usyępie 1, a) niniejszego
artykułu, wpisuje do listu przewozu zastrzeżenia,
które powinny być uzasadnione. Powinien
on także uzasadnić wszelkie zastrzeżenia,
jakie uczyni w przedmiocie widocznego stanu
towaru i jego opakowania. Zastrzeżenia te
nie wiążą nadawcy, jeżeli nie przyjął on
ich wyraźnie w liście przewozowym.
3. Nadawca ma prawo żądać sprawdzenia przez
przewoźnika wagi brutto albo inaczej wyrażonej
ilości towaru. Może on także żądać sprawdzenia
zawartości sztuk przesyłki. Przewoźnik może
domagać się zapłacenia kosztów sprawdzenia.
Wynik sprawdzenia wpisuje się do listu przewozowego.
Artykuł 9
1. W braku przeciwnego dowodu, list przewozowy
stanowi dowód zawarcia um,owy, warunków
umowy oraz przyjecia towaru przez przewoźnika.
2. W braku uzasadnionych zastrzeżeń przewoźnika
wpisanych do listu przewozowego, istnieje
domniemanie, że towar i jego opakowanie
były widoczne w dobrym stanie w chwili przyjecia
przez przewoźnika i że ilość sztuk, jak
również ich cechy i numery były zgodne z
oświadczeniami w liście przewozowym.
Artykuł 10
Nadawca odpowiada wobec przewoźnika za szkody,
wyrządzone osobom, wyposażeniu lub innym
towarom, jak również za koszty, których
przyczyną byłoby widoczne wadliwe opakowanie
towaru chyba, że wadliwość była widoczna
lub znana przewoźnikowi w chwili jego przyjęcia,
a przewoźnik nie wzniósł zastrzeżeń w tym
przedmiocie.
Artykuł 11
1. W celu załatwienia formalności celnych
lub innych, jakie należy wypełnić przed
wydaniem towaru, nadawca powinien załączyć
do listu przewozowego lub postawić do dyspozycji
przewoźnika potrzebne dokumenty oraz udzielić
mu wszelkich żądanych informacji.
2. Przewoźnik nie jest obowiązany sprawdzać,
czy te dokumenty i informacje są ścisłe
i dostateczne. Nadawca odpowiada wobec przewoźnika
za wszelkie szkody, które mogłyby wyniknąć
wskutek braku, niedostaeczności lub nieprawidłowości
tych dokumentów i informacji, chyba że zachodzi
wina ze strony przewoźnika.
3. Przewoźnik odpowiada jak komisant za
zagubienie lub niewłaściwe użycie dokumentów
wymienionych w liście przewozowym i dołączonych
do niego lub wręczonych przewoźnikowi; jednakże
odszkodowanie, które go obciąża, nie może
przewyższyć odszkodowania, jakie należałoby
się w razie zaginięcia towaru.
Artykuł 12
1. Nadawca ma prawo rozporządzać towarem,
a w szczególności zażądać od przewoźnika
wstrzymania przewozu, zmiany miejsca przewidzianego
dla wydania towaru albo też wydania go odbiorcy
innemu niż wskazany w liście przewozowym.
2. To prawo wygasa z chwilą, kiedy drugi
egzemplarz listu przewozowego został wydany
odbiorcy lub kiedy ten ostatni skorzystał
z prawa przewidzianego w artykule 13, ustep
1; od tej chwili przewoźnik powinien stosować
się do zaleceń odbiorcy.
3. Prawo do rozporządzenia towarem należy
jednak do odbiorcy już od chwili wystawienia
listu przewozowego, jeśli nadawca uczynił
o tym wzmiankę w liście przewozowym.
4. Jeżeli odbiorca, wykonując swoje prawo
do rozporządzania, zarządzi wydanie przesyłki
innej osobie, ta ostatnia nie może wyznaczyć
innych odbiorców
5. Wykonanie prawa rozporządzenia towarem
podlega następującym warunkom :
a/ nadawca, albo w przypadku przewidzianym
w ustępie 3 niniejszego artykułu odbiorca,
który chce wykonać to prawo, powinien przedstawić
pierwszy egzemplarz listu przewozowego,
do którego powinny byc wpisane nowe instrukcje
wydane przewoźnikowi, oraz wynagrodzić przewoźnikowi
wszelkiekoszty i szkodym, jakie pociąga
za sobą wykonanie tych instrukcji;
b/ wykonanie tego prawa powinno być możliwe
w chwili, kiedy instrukcje dotra do osoby,
która powinna je wykonać, i nie powinno
przeszkadzać normalnej eksploatacji przedsiebiorstwa
przewoźnika, ani przynosic szkody nadawcom
lub odbiorcom innych przesyłek;
c/ instrukcje nie moga nigdy powodować podziału
przesyłki.
6. Jeżeli w skutek postanowień ustepu 5
b) niniejszego artykułu przewoźnik nie może
wykonać otrzymanych instrukcji, powinien
on niezwłocznie zawiadomić o tym osobę,
od której instrukcje te pochodzą.
7. Przewoźnik, który nie wykona instrukcji
wydanych w warunkach przewidzianych w niniejszym
artykule lub który zastosuje się do takich
instrukcji nie zażądawszy przedłużenia pierwszego
egzemplarza listu przewozowego, odpowiada
wobec osoby uprawnionej za powstałą stąd
szkodę.
Artykuł 13
1. Po przybyciu towaru do miejsca przewidzianego
dla jego wydania, odbiorca ma prawo żądać
od przewoźnika wydania, za pokwitowaniem,
drugiego egzemplarza listu przewozowego
oraz towaru. Jeżeli stwierdzono zaginięcie
towaru lub jeżeli towar nie przybył po upływie
terminu przewidzianego w artykule 19, odbiorca
może w imieniu własnym dochodzić wobec przewoźnika
praw wynikajacych z umowy przewozu.
2. Odbiorca, który korzysta z praw, jakie
mu przysługują w mysl ustepu 1 niniejszego
artykułu, obowiązany jest zapłacić kwite
należności wynikającą z listu przewozowego.
W przypadku sporu w tym przedmiocie przewoźnik
obowiązany jest dostarczyć towar tylko wówczasm
gdy odbiorca udzieli mu zabezpieczenia.
Artykuł 14
1. Jeżeli z jakiejkolwiek przyczyny wykonanie
umowy przewozu na warunkach podanych w liście
przewozowym jest lub staje się niemożliwe
przed przybyciem towaru do miejsca przewidzianego
dla jego wydania, przewoźnik jest obowiązany
zażądać instrukcji od osoby uprawnionej
do rozporządzenia towarem, zgodnie z artykułem
12.
2. Jeżeli jednak okoliczności pozwalają
na wykonanie przewozu na warunkach różniących
się od przewidzianych w liście przewozowym
i jeżeli przewoźnik nie zdoła uzyskać w
dostatecznie krótkim czasie instrukcji od
osoby, uprawnionej do rozporządzania towarem
zgodnie z artykułem 12, powinien on podjąć
środki, jakie wydają mu się najlepsze w
interesie osoby, uprawnionej do rozporządzana
towarem.
Artykuł 15
1. Jeżeli po przybyciu towaru do miejsca
przeznaczenia okażą się przeszkody w jego
wydaniu, przewoźnik powinien zażądać instrukcji
od nadawcy. Jeżeli odbiorca odmawia przyjęcia
towaru, nadawca ma prawo rozporządzać nim
bez obowiązku przedstawienia pierwszego
egzemplarza listu przewozowego.
2. Odbiorca, nawet jeżeli uprzednio odmówił
przyjęcia towaru, może zawsze domagać się
jego wydania, dopóki przewoźnik nie otrzyma
przeciwnych instrukcji od nadawcy.
3. Jeżeli przeszkoda w wydaniu towaru powstanie
po tym, jak odbiorca, działając zgodnie
z prawem, które mu przysługuje na mocy artykułu
12, ustep 3, dał polecenie wydania towaru
innej osobie, to stosując powyższe ustępy
1 i 2, odbiorca wstępuje w miejsce nadawcy,
a ta inna osoba w miejsce odbiorcy.
Artykuł 16
1. Przewoźnik ma prawo do zwrotu kosztów,
spowodowanych zażądaniem przez niego instrukcji
lub ich wykonaniem, o ile koszty te nie
wynikły z jego winy.
2. W przypadkach, przewidzianych w artykule
14, ustęp 1 i w artykule 15, przewoźnik
może bezzwłocznie wyładować towar na rachunek
osoby uprawnionej; po tym wyładowaniu przewóz
uważa się za ukończony. Przewoźnik bierze
wówczas na siebie dozór towaru. Może on
jednak powierzyć towar osobie trzeciej i
wówczas odpowiada jedynie za rozsądny wybór
tej osoby. Towar zostaje obciążony należnościami,
wynikającymi z listu przewozowego i wszystkimi
innymi kosztami.
3.Przewoźnik może przystąpić do sprzeaży
towaru nie czekając na instrukcje osoby
uprawnionej, jeżeli usprawiedliwia to właściwość
psucia się lub stan towaru albo jeżeli koszty
przechowywania towaru są niewspółmiernie
wysokie w stosunku do jego wartości.
W innych przypadkach może on również przystąpić
do sprzedaży, jeżeli nie ptrzyma w słusznym
terminie od osoby uprawnionej przeciwnych
instrukcji, których wykonanie mogłoby być
słusznie wymagane.
4. Jeżeli towar został sprzedany w zastosowaniu
niniejszego artykułu, kwota uzyskana ze
sprzedaży powinna, być postawiona do dyspozycji
osoby uprawnionej, po potrąceniu kosztów
ciążących na towarze. Jeżeli koszty te są
wyższe od kwoty uzyskanej ze sprzedaży,
przewoźnik ma prawo do różnicy.
5. Sposób postępowania w przypadku sprzedaży
określony jest przepisami prawa lub zwyczajami
obowiązującymi w miejscu, gdzie towar się
znajduje.
ROZDZIAŁ IV
Odpowiedzialność przewoźnika
Artykuł 17
1. Przewoźnik odpowiada za całkowite lub
częściowe zaginięcie towaru lub za jego
uszkodzenie, które nastąpiło w czasie między
przyjeciem towaru a jego wydaniem, jak również
za opóźnienie dostawy.
2. Przewoźnik jest zwolniony od tej odpowiedzialności,
jeżeli zaginięcie, uszkodzenia lub opóźnienie
spowodowane zostało winą osoby uprawnionej,
jej zleceniem nie wynikającym z winy przewoźnika,
wadą własną towaru lub oklicznościami, których
przewoźnik nie mógł uniknąć i których następstwom
nie mógł zapobiec.
3. Przewoźnik nie może powoływać się dla
zwolnienia się od odpowiedzialności ani
na wady pojazdu, którym się posługuje dla
wykonania przewozu, ani na winę osoby lub
pracowników osoby, u której pojazd wynajął.
4. Uwzględniając artykuł 18, ustępy 2 d0
5, przewoźnik jest zwolniony od swej odpowiedzialności,
jeżeli zaginięcie lub uszkodzenie towaru
powstało ze szczególnego niebezpieczeństwa
wynikającego z jednej lub kilku nastepujących
przyczyn :
a/ użycie pojazdów otwartych i nie przykrytych
opończą, jeżeli to użycie było wyraźnie
uzgodnione i zaznaczone w liście przewozowym;
b/ brak lub wadliwe opakowanie, jeżeli towary,
ze względu na swe naturalne właściwości,
w razie braku lub wadliwego opakowania,
narażone są na zaginięcie lub uszkodzenie;
c/ manipulowanie, ładowanie, rozmieszczenie
lub wyładowanie towaru przez nadawcę lub
przez odbiorcę albo przez osoby działające
na rachunek nadawcy lub odbiorcy;
d/ naturalne właściwości niektórych towarów,
mogące powodować całkowite lub częściowe
ich zaginięcie albo uszkodzenie, w szczególności
przez połamanie, rdzę, samoistne wewnętrzne
zepsucie, wyschnięcie, wyciek, normalny
ubytek lub działanie robactwa i gryzoni;
e/ niedostateczność lub wadliwość cech lub
numerów na sztukach przesyłki;
f/ przewóz żywych zwierząt.
5. Jeżeli na mocy niniejszego artykułu przewoźnik
nie odpowiada za niektóre czynniki, które
spowodowały szkodę, jego odpowiedzialność
jest zaangażowana tylko w tym zakresie,
w jakim czynniki, za które ponosi on odpowiedzialność
na mocy niniejszego artykułu, przyczyniły
się do powstania szkody.
Artykuł 18
1. Dowód, że zaginięcie, uszkodzenie lub
opóźnienie spowodowane zostało jedną z przyczyn
przewidzianych w artykule 17, ustęp 2, ciąży
na przewoźniku.
2. Jeżeli przewoźnik ustali, że ze względu
na okoliczności faktyczne, zaginięcie lub
uszkodzenie mogło wynikać z jednej lub kilku
przyczyn wymienionych w artykule 17, ustęp
4, istnieje domniemanie, że ono z nich wynika.
Osoba uprawniona może jednak przeprowadzić
dowód, że szkoda nie została spowodowana
całkowicie lub częściowo jedną z tych przyczyn.
3. Powyższe domniemanie nie ma zastosowania
w przypadku przewidzianym w artykule 17,
ustęp 4, a), w razie nadmiernego ubytku
lub w razie zaginięcia sztuki.
4. Jeżeli przewóz wykonywany jest przy pomocy
pojazdu, urządzonego specjalnie dla ochrony
towarów przed wpływem ciepła, zimna, zmian
temperatury lub wilgotności powietrza, przewoźnik
może powoływać się na dobrodziejstwo artykułu
17, ustep 4, d) jedynie wówczas, gdy udowodni,
że przedsięwziął wszelkie obowiązujące go
w danych okolicznościach środki co do wyboru,
ytzrymania i uzycia tych urządzeń, oraz
że zastosował się do specjalnych instrukcji,
które zostały mu udzielone.
5. Przewoźnik może powoływać się na dobrodziejstwo
artykułu 17, ustęp 4, f) jedynie wówczas,
gdy udowodni, że przedsięwziął wszelkie
obowiązujące go w danych okolicznościach
środki i że zastosował się do specjalnych
instrukcji, które zostały mu udzielone.
Artykuł 19
Opóźnienie terminu dostawy ma miejsce wówczas,
kiedy towar nie został dostarczony w umówionym
terminie lub, o ile nie umówiono terminu,
jeżeli faktyczny czas trwania przewozu,
uwzględniając okoliczności, a zwłaszcza,
przy przesyłkach drobnych, czas niezbędny
dla skompletowania pełnego ładunku w normalnych
warunkach, przekracza czas, jaki słusznie
można przyznać starannym przewoźnikom.
Artykuł 20
1. Osoba uprawniona moze, bez dalszych dowodów,
uważać towar za zaginiony, jeżeli nie został
on wydany w ciągu trzydziestu dni po upływie
umówionego terminu, a jeżeli terminu nie
umówiono, w ciągu sześćdziesięciu dni po
przyjęciu towaru przez przewoźnika.
2. Osoba uprawniona, otrzymując odszkodowanie
za zaginiony towar, może pisemnie zażądać,
aby w razie odnalezienia towaru w ciągu
roku po wypłacie odszkodowania, zawiadomiono
ją o tym niezwłocznie. Należy potwierdzić
jej to żądanie na piśmie.
3. W ciągu trzydziestu dni po otrzymaniu
tego zawiadomienia, osoba uprawniona może
żądać, aby towar został jej wydany za zapłatą
należności wynikających z listu przewozowego
i za zwrotem otzrymanego odszkodowania,
po ewentualnym potrąceniu kosztów, które
byłyby objete tym odszkodowaniem i z zastrzeżeniem
wszelkich praw odszkodowania za opóźnienie
dostawy, przewidzianego w artykule 23 i
ewntualnie w artykule 26.
4. Jeżeli nie wysunięto żądania, przewidzianego
w ustępie 2 lub nie udzielono żadnych instrukcji
w przewidzianym w ustępie 3 terminie trzydziestu
dni albo jeżeli towar został odnaleziony
później niż w rok po wypłaceniu odszkodowania,
przewoźnik rozporządza nim stosownie do
przepisów obowiązujących w miejscu, gdzie
znajduje się towar.
Artykuł 21
Jeżeli towar został wydany odbiorcy bez
pobrania zaliczenia, które przewoźnik powinien
był pobrać w myśl postanowień umowy przewozu,
przewoźnik obowiązany jest wypłacić nadawcy
odszkodowanie do wysokości kwoty zaliczenia,
zachowując roszczenie zwrotne do odbiorcy.
Artykuł 22
1. Jeżeli nadawca powierza przewoźnikowi
towary niebezpieczne powinien mu dokładnie
opisać jakie niebezpieczeństwo przedstawiają
i wskazać mu w razie potrzeby jakie środki
ostrozności nalezy podjąć. W przypadku,
gdy informacja ta nie została zamieszczona
w liście przewozowym, do nadawcy lub do
odbiorcy należy przeprowadzenie wszelkimi
innymi sposobami dowodu, że przewoźnik wiedział
jakie niebazpieczeństwo przedstawiał przewóz
wymienionych towarów.
2. Towary niebazpieczne, które nie byłyby
przewoxnikowi znane jako takie, w warunakch
przewidzianych w ustępie 1 niniejszego artykułu,
mogą być w każdej chwili i w każdym miejscu
wyładowane, zniszczone lub unieszkodliwione
przez przez przewoźnika bez żadnego odszkodowania;
nadawca jest oprócz tego odpowiedzialny
za wszystkie koszty i szkody, wynikające
z nich powierzenia do przewozu lub z ich
przewozu.
Artykuł 23
1. Jeżeli na podstawie postanowień niniejszej
Konwencji przewoźnik obowiazany jest zapłacić
odszkodowanie za całkowite lub częściowe
zaginięcie towaru, odszkodowanie to oblicza
się według wartości towaru w miejscu i w
okresie przyjęcia go do przewozu.
2. Wartość towaru określa się według oceny
giełdowej lub w razie jej braku według bieżącej
ceny rynkowej, a w braku jednej i drugiej,
według zwykłej wartości towarów tego samego
rodzaju i jakości.
3. Odszkodowanie nie może jednak przekraczać
25 franków za kilogram brakującej wagi brutto.
Za frank uważa się złoty frank, wagi 10/31
grama złota o próbie 0,900.
4. Oprócz tego zwraca się przewoźne, cło
i inne wydatki poniesione w związku z przewozem
towaru, w całości w razie całkowitego zaginięcia
i proporcjonalnie w razie częsciowego zaginięcia;
inne odszkodowania nie należą się.
5. W razie opóźnienia dostawy, jeżeli osoba
uprawniona udowodni, że wynikła stąd dla
niej szkoda, przewoźnik obowiązany jest
zapłacić odszkodowanie, które nie może przewyższyć
kwoty przewoźnego.
6. Wyższego odszkodowania można żądac jedynie
w przypadku zadeklarowania wrtości towaru
lub zadeklarowania specjalnego interesu
w jego dostawie, zgodnie z artykułami 24
i 26.
Artykuł 24
Nadawca może zadeklarowac w liście przewozowym
za umówioną dodatkową opłatą wartość towaru
przekraczającego granicę wymienioną w ustępie
3 artykułu 23 i w tym przypadku kwota zadeklarowana
zastępuje tę granicę.
Artykuł 25
1. W razie uszkodzenia przesyłki, przewoźnik
płaci kwotę, o którą obniżyła się wartość
towaru, obliczona według wartości towaru,
ustalonej zgodnie z artykułem 23 ustępy
1, 2, i 4.
2. Odszkodowanie nie może jednak przewyższać
:
a/ jeżeli cała przesyłka doznała obniżenia
wartości przez uszkodzenie - kwoty, którą
należałoby zapłacić w razie zaginięcia całej
przesyłki;
b/ jeżeli tylko część przesyłki doznała
obniżenia wartości przez uszkodzenie - kwoty,
którą należałoby zapłacić w razie zaginięcia
części, która doznała obniżenia wartości.
Artykuł 26
1. Nadawca może ustalić, wpisując do listu
przewozowego za umówioną dodatkową opłatą
kwotę specjalnego interesu w dostawie przesyłki
na wypadek jej zaginięcia lub uszkodzenia,
a także w razie przekroczenia umówionego
terminu dostawy.
2. Jeżeli miała miejsce deklaracja specjalnego
interesu w dostawie, można żądać niezależnie
od odszkodowania przewidzianego w artykułach
23, 24 i 25 odszkodowania równego dodatkowej
szkodzie, która została udowodniona, aż
do wysokości zadeklarowanej kwoty.
Artykuł 27
1. Osoba uprawniona może żądać odsetek od
kwoty odszkodowania. Odsetki te, w wysokości
5% rocznie, liczą się od dnia skierowania
pisemnej reklamacji do przewoźnika, a jeżeli
tej reklamacji nie było, od dnia wytoczenia
powództwa sądowego.
2. Jeżeli dane służące za podstawę do obliczenia
odszkodowania nie są wyrażone w walucie
państwa, gdzie żąda się zapłaty, przeliczenia
dokonuje się według kursu dnia i miejsca
wypłaty odszkodowania.
Artykuł 28
1. Jeżeli według prawa, które ma zastosowanie,
zaginięcie, uszkodzenie lub opóźnienie dostawy,
powstałe w trakcie przewozu podlegającego
niniejszej Konwencji, uprawnia do wystąpienia
z reklamacją pozaumowną, przewoźnik może
skorzystać z postanowień niniejszej Konwencji,
które wyłączają jego odpowiedzialność lub
które określają albo ograniczają należne
odszkodowanie.
2. Jeżeli idzie o odpowiedzialność pozaumowną
jednej z osób, za które odpowiada przewoźnik
w myśl artykułu 3, z tytułu zaginięcia,
uszkodzenia lub opóźnienia, osoba ta może
również skorzystać z postanowień niniejszej
Konwencji, które wyłączają odpowiedzialność
przewoźnika lub które określają albo ograniczają
należne odszkodowanie.
Artykuł 29
1. Przewoźnik nie ma prawa korzystać z postanowień
niniejszego rozdziału, które wyłączają lub
ograniczają jego odpowiedzialność albo które
przenoszą na drugą stronę ciężar dowodu,
jeżeli szkoda powstała wskutek złego zamiaru
przewoxnika lub jego niedbalstwa, które
według prawa obowiązującego w miejscu prowadzenia
sprawy sądowej, uważane jest za równoznaczne
ze złym zamiarem.
2. To samo postanowienie stosuje się, jeżeli
złego zamiaru lub niedbalstwa dopuszczają
się pracownicy przewoźnika lub jakiejkolwiek
inne osoby, do których usług odwołuje się
on dla wykonania przewozu, jeżeli ci pracownicy
lub te inne osby działają w wykonaiu swych
funkcji. W takim przypadku ci pracownicy
i te inne osoby nie mają prawa korzystania
w zakresie ich osobistej odpowiedzialności
z postanowień niniejszego rozdziału, wymienionych
w ustępie 1
ROZDZIAŁ V
Reklamacje i roszczenia
Artykuł 30
1. Jeżeli odbiorca przyjął towar, nie sprawdziwszy
wraz z przewoźnikiem jego stanu albo nie
zgłosiwszy przewoźnikowi zastrzeżeń wskazujących
ogólnie rodzaj braku lub uszkodzena najpóźniej
w chwili dostawy, jeśli idzie o widoczne
braki lub uszkodzenia, lub w siedem dni
od daty dostawy, nie wliczając niedziel
i dni świątecznych, jeśli idzie o braki
lub uszkodzenia niewidoczne - domnimywa
się , jeżeli nie ma dowodu przeciwnego,
że otrzymał towar w stanie opisanym w liście
przewozowym. Zastrzeżenia, przewidziane
wyżej, powinny być dokonane na piśmie, jeśli
idzie o braki lub uszkodzenia niewidoczne.
2. Jezeli stan towaru został sprawdzony
wspólnie przez odbiorcę i przewoźnika, dowód
przeciwny wynikowi tego sprawdzenia nie
może być przeprowadzony, chyba że chodzi
o braki lub uszkodzenia niewidoczne i jeżeli
odbiorca zgłosił przewoźnikowi pisemne zastrzeżenia
w ciągu siedmiu dni od daty tego sprawdzenia,
nie licząc niedziel i dni świątecznych.
3. Opóźnienie dostawy może stanowić podstawę
do odszkodowania tylko wówczas, gdy zastrzeżenie
zostało skierowane na piśmie w terminie
21 dni od dnia postawienia towaru do dyspozycji
odbiorcy.
4. Dnia dostawy lub zależnie od przypadku,
dnia sprawdzenia towaru albo dnia jego postawienia
do dyspozycji nie wlicza się do terminów
przewidzianych w niniejszym artykule.
5. Przewoźnik i odbiorca powinni udzielać
sobie wzajemnie wszelkich możliwych ułatwień
przy dokonywaniu potrzebnych sprawdzeń i
ustaleń.
Artykuł 31
1. We wszystkich sporach, które wynikają
z przewozów podlegających niniejszej Konwencji,
powód może wnosić sprawę do sądów umawiających
się krajów, okreslonych przez strony w drodze
wspólnego porozumienia, a ponadto do sądów
kraju, na którego obszarze:
a/ pozwany ma stałe miejsce zamieszkania,
główną siedzibę lub filię albo agencję,
za której pośrednictwem zawarto umowę o
przewóz, albo
b/ znajduje się miejsce przyjecia towaru
do przewozu lub miejsce jego dostawy, i
nie może wnosić sprawy do innych sądów.
2. Kiedy w sporze, przewidzianym w ustępie
1 niniejszego artykułu, sprawa toczy się
przed sądem właściwym według tego ustępu,
albo kiedy w takim sporze został ogłoszony
wyrok przez taki sąd, nie można wszcząć
żadnej nowej sprawy z tej samej przyczyny
między tymi samymi stronami, chyba że orzeczenie
sądu, przed którym pierwsza sprawa została
wszczęta byłoby niewykonalne w kraju, gdzie
wszczęto nową sprawę.
3. Kiedy w sporze, przewidzianym w ustępie
1 niniejszego artykułu, wyrok wydany przez
sąd jednego umawiającego się kraju stał
się prawomocny w tym kraju, staje się on
również prawomocny w każdym z innych umawiajacych
się krajów natychmiast po dopełnieniu formalności
wymaganych w zainteresowanym kraju. Formalności
te nie mogą obejmować rewizji sprawy.
4. Postanowienia ustępu 3 niniejszego artykułu
stosują się do wyroków wydanych w obecności
stron, do wyroków zaocznych i do ugód sądowych,
lecz nie stosują się ani do wyroków o wykonalności
tylko tymczasowej, ani do wyroków, które
oprócz kosztów procesu zasądzają od powoda
odszkodowanie wskutek całkowitego lub częściowego
oddalenia jego powództwa.
5. Nie można żądać od obywateli umawiających
się krajów, którzy posiadają miejsce zamieszkania
lub przedsiębiorstwo w jednym z tych krajów,
zabezpieczenia kosztów przewodu sądowego,
które wynikają z przewozów, podlegających
niniejszej Konwencji.
Artykuł 32
1. Roszczenia, które mogą wyniknąć z przewozów
podlegających niniejszej Konwencji, przedawniają
się po upływie jednego roku. Jednak w przypadku
złego zamiaru lub niedbalstwa, które według
prawa obowiązującego sąd rozpatrujący sprawę
uważane jest za równoznaczne ze złym zamiarem,
termin przedawnienia wynosi trzy lata.
Przedawnienie biegnie :
a/ w przypadkach częściowego zaginięcia,
uszkodzenia lub opóźnienia dostawy począwszy
od dnia wydania;
b/ w przypadkach całkowitego zaginięcia
- począwszy od trzydziestego dnia po upływie
umówionego terminu dostawy, albo, jeżeli
termin nie był umówiony - począwszy od sześćdziesiątego
dnia po przyjęciu towaru przez przewoźnika;
c/ we wszystkich innych przypadkach - począwszy
od upływu trzymiesięcznego terminu od dnia
zawarcia umowy przewozu. Dnia, wskazanego
wyżej, jako wyjściowy dla biegu przedawnienia,
nie wlicza się do terminu przedawnienia.
2. Reklamacja pisemna zawiesza przedawnienie
aż do dnia, w którym przewoźnik na piśmie
odrzuci reklamacje i zwróci załączone do
niej dokumenty. W razie częściowego przyjecia
reklamacji bieg przedawnienia wznawia się
tylko dla tej części reklamacji, która pozostaje
sporną. Dowód otrzymania reklamacji lub
odpowiedzi na nią oraz zwrotu jej załączników
ciąży na stronie, która się powołuje na
ten fakt. Reklamacje późniejsze w tym samym
przedmiocie nie zawieszają przedawnienia.
3. Z zastrzeżeniem postanowień powyższego
ustępu 2, zawieszenie przedawnienia normują
przepisy prawa obowiązującego sąd rozpatrujący
sprawę. To samo dotyczy przerwania biegu
przedawnienia
4. Roszczenie przedawnione nie może być
więcej podnoszone, nawet w postaci wzajemnego
powództwa lub zarzutu.
Artykuł 33
Umowa przewozu może zawierać klauzulę, przyznającą
właściwość trybunałowi arbitrażowemu po
warunkiem, aby klauzula ta przewidywała,
że trybunał arbitrażowy stosować będzie
niniejszą Konwencję.
ROZDZIAŁ VI
Postanowienia dotyczące
przewozu wykonywanego przez kolejnych przewoźników
Artykuł 34
Jeżeli przewóz jest wykonywany na podstawie
jednej umowy przez kilku kolejnych przewoźników
drogowych, każdy z nich przyjmuje na siebie
odpowiedzialność za wykonanie całego przewozu,
przy czym drugi przewoźnik i każdy z następnych
przewoźników staje się przez przyjęcie towaru
i listu przewozowego stroną umowy na warunkach,
określonych w liście przewozowym.
Artykuł 35
1. Przewoźnik, który przyjmuje towar od
poprzedniego przewoźnika, wręcza mu datowane
i podpisane przez siebie potwierdzenia odbioru.
Powinien on napisać swoje nazwisko i adres
na drugim egzemplarzu listu przewozowego.
W razie potzreby umieszcza on na tym egzemplarzu
jak również na potwierdzeniu odbioru zastrzeżenia,
podobne do tych, które są przewidziane w
artykule 8 ustęp 2.
2. Postanowienia artykułu 9 mają zastosowanie
do stosunków między kolejnymi przewoźnikami.
Artykuł 36
O ile nie chodzi o powództwo wzajemne lub
o zarzut podniesiony przy rozpatrywaniu
powództwa opartego na tej samej umowie przewozu,
powództwo z tytułu odpowiedzialności za
zaginięcie, uszkodzenie lub opóźnienie dostawy
może być skierowane jedynie przeciwko pierwszemu
przewoźnikowi, ostatniemu przewoźnikowi
lub przewoźnikowi, który wykonywał tę część
przewozu, podczas której miało miejsce zdarzenie,
powodujące zaginięcie, uszkodzenie lub opóźnienie
dostawy; powództwo może być skierowane jednocześnie
przeciw kilku z tych przewoźników.
Artykuł 37
Przewoźnikowi, który na mocy postanowień
niniejszej Konwencji wypłacił odszkodowanie,
przysługuje roszczenie zwrotne o sumę odszkodowania,
odsetki i koszty do przewoźników, którzy
uczestniczyli w wykonaniu umowy przewozu,
zgodnie z następującymi postanowieniami
:
a/ przewoźnik, który spowodował szkodę,
powinien sam ponosić ciężar odszkodowania,
które wypłacił sam lub które wypłacił inny
przewoźnik;
b/ jeżeli szkodę spowodowało dwóch lub więcej
przewoźników, każdy z nich powinien zapłacić
kwotę proporcjonalną do swej części odpowiedzialności;
jeżeli podział odpowiedzialności jest niemożliwy,
każdy z nich odpowiada proporcjonalnie do
należnej mu części wynagrodzenia i za przewóz;
c/ jeżeli nie można ustalić, których z przewoźników
należy uznać za odpowiedzialnych, ciężar
należnego odszkodowania dzieli się między
wszystkich przewoźników, w stosunku ustalonym
pod lit. b).
Artykuł 38
Jeżeli jeden z przewoźników jest niewypłacalny,
część odszkodowania przypadającą na niego,
a nie zapłaconą, dzieli się między innych
przewoźników proporcjonalnie do ich wynagrodzenia.
Artykuł 39
1. Przewoźnik, przeciwko któremu wystąpiono
z jednym z roszczeń zwrotnych, przewidzianych
w artykułach 37 i 38, nie może kwestionować
podstawy płatności dokonanej przez przewoxnika
wystepującego z roszczeniem zwrotnym, jeżeli
odszkodowanie zostało ustalone orzeczeniem
sądowym, o ile tylko był on należycie powiadomiony
o procesie i miał mozność wystapienia w
nim w charakterze interwenienta.
2. Przewoźnik, który chce wystąpić z roszczeniem
zwrotnym, może wszcząć sprawę przed właściwym
sądem kraju, w którym jeden z zainteresowanych
przewoźników ma stałe miejsce zamieszkania,
główną siedzibę, filię lub agencję, za pośrednictwem
której zawarto umowę przewozu. Roszczenie
zwrotne może być skierowane w jednej i tej
samej sprawie przeciwko wszystkim zainteresowanym
przewoźnikom.
3. Postanowienia artykułu 31, ustępy 3 i
4, stosują się do wyroków w sprawie roszczeń
zwrotnych, przewidzianych w artykułach 37
i 38
4. Postanowienia artykułu 32 stosują się
do roszczeń zwrotnych między przewoźnikami.
Przedawnienie biegnie jednak bądź od dnia
orzeczenia sądowego, ustalajacego ostatecznie
wysokość należnego odszkodowania na mocy
postanowień niniejszej Konwencji, bądź od
dnia faktycznej zapłaty w razie braku takiego
orzeczenia.
Artykuł 40
Przewoźnicy mogą swobodnie uzgadniać między
sobą postanowienia, odbiegające od postanowień
artykułów 37 i 38.
ROZDZIAŁ VII
Nieważność klauzul sprzecznych
z Konwencją
Artykuł 41
1. Z zastrzeżeniem postanowień artykułu
40, jest nieważna i pozbawiona mocy każda
klauzula, która pośrednio lub bezpośrednio
naruszałaby postanowienia niniejszej Konwencji.
Nieważność takich klauzul nie pociąga za
sobą nieważnosci pozostałych postanowień
umowy.
2. W szczególności byłaby nieważna każda
klauzula, ustęująca na rzecz przewoźnika
korzyści z ubezpieczenia towaru oraz każda
inna analogiczna klauzula, jak również każda
klauzula przenosząca ciężar dowodu.
ROZDZIAŁ VIII
Postanowienia końcowe
Artykuł 42
1. Niniejsza Konwencja pozostaje otwarta
do podpisu lub przystąpienia dla krajów
będących członkami Europejskiej Komisji
Gospodarczej oraz dla krajów przyjętych
do Komisji w charakterze doradczym, zgodnie
z punktem 8 regulaminu tej Komisji.
2. Kraje, które mogą uczestniczyć w pewnych
pracach Europejskiej Komisji Gospodarczej
stosownie do punktu 11 regulaminu tej Komisji,
mogą się stać Umawiającymi się Stronami
niniejszej Konwencji przez przystąpienie
do niej po jej wejściu w życie.
3. Konwencja pozostanie otwarta do podpisania
do dnia 31 sierpnia 1956 roku włącznie.
Po tej dacie pozostanie ona otwarta do przystąpienia.
4. Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana.
5. Ratyfikowanie lub przystąpienie będzie
dokonane przez złożenie dokumentu u Sekretarza
Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 43
1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego
dnia po złożeniu przez pięć krajów, wspomnianych
w ustępie 1 artykułu 42, dokumentu ratyfikacji
lub przystąpienia.
2. Dla każdego kraju, który Konwencję ratyfikuje
lub do niej przystąpi po złożeniu dokumentu
ratyfikacji lub przystąpienia przez pięć
krajów, niniejsza Konwencja wejdzie w życie
dziewięćdziesiątego dnia po złożeniu dokumentu
ratyfikacji lub przystąpienia przez wymieniony
kraj.
Artykuł 44
1. Każda Umawiająca się Strona będzie mogła
wypowiedzieć niniejszą Konwencję przez notyfikację,
skierowaną do Sekretarza Generalnego Organizacji
Narodów Zjednoczonych.
2. Wypowiedzenie nabierze mocy w dwanaście
miesięcy po dacie otrzymania notyfikacji
przez Sekretarza Generalnego.
Artykuł 45
Jeżeli po wejściu w życie niniejszej Konwencji
ilość Umawiających się Stron stanie się
skutkiem wypowiedzeń mniejsza os pięciu,
niniejsza Konwencja przestanie obowiązywać
od daty, w której ostatnie z tych wypowiedzeń
zacznie skutkować
Artykuł 46
1. Każdy kraj będzie mógł w chwili składania
dokumentów ratyfikacji lub przystąpienia
albo w każdej chwili później oświadczyć
drogą notyfikacji, skierowanej do Sekretarza
Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych,
że niniejsza Konwencja będzie miała zastosowanie
do wszystkich lub części terytoriów, które
reprezentuje on w stosunkach międzynarodowych.
Konwencja ta będzie miała zastosowanie do
terytorium lub do terytoriów wymienionych
w notyfikacji przez Sekretarza Generalnego,
albo jeżeli Konwencja nie weszła jeszcze
w życie, od daty jej wejścia w życie.
2. Każdy kraj, który złoży zgodnie z poprzednim
ustępem oświadczenie, mające na celu spowodowanie
zastosowania niniejszej Konwencji do terytorium,
które reprezentuje on w stosunkach międzynarodowych,
będzie mógł zgodnie z artykułem 44 wypowiedzieć
Konwencję w odniesieniu do tego terytorium.
Artykuł 47
Każdy spór między dwiema lub wieloma Umawiajacymi
się Stronami, dotyczący interpretacji lub
stosowania niniejszej Konwencji, którego
Strony nie mógłby uregulować w drodze rokowań
lub w inny sposób, może być wniesiony na
żądanie którejkolwiek z zainteresowanych
Umawiających się Stron, do Międzynarodowego
Trybunału Sprawiedliwości, w celu rozstrzygnięcia.
Artykuł 48
1. Każda Umawiająca się Strona będzie mogła
w chwili podpisywania lub ratyfikowania
niniejszej Konwencji albo przystępowania
do niej oświadczyć, że nie uważa się za
związaną artykułem 47 Konwencji. Inne Umawiające
się Strony nie będą związane artykułem 47
wobec Umawiającej się Strony, która sformułuje
takie zastrzeżenie.
2. Każda Umawiająca się Strona, która sformułuje
takie zastrzeżenie zgodnie z ustepem 1,
będzie mogła w każdej chwili cofnąć to zastrzeżenie
drogą notyfikacji, skierowanej do Sekretarza
Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
3. Żadne inne zastrzeżenie do niniejszej
Konwencji nie będzie dopuszczone.
Artykuł 49
1. Po upływie trzyletniego okresu obowiązywania
niniejszej Konwencji, każda Umawiająca się
Strona będzie mogła drogą notyfikacji, skierowanej
do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów
Zjednoczonych, zażądać zwołania konferencji,
mającej na celu dokonanie rewizji niniejszej
Konwencji. Sekretarz Generalny powiadomi
o tym żądaniu wszystkie Umawiajace się Strony
i zwoła dla tej rewizji konferencję, jeżeli
w terminie czterech miesięcy od daty notyfikacji,
skierowanej przez niego, co najmniej jedna
czwarta Umawiających się Stron powiadomi
go o swej zgodzie na to żądanie.
2. Jeżeli konferencja zwoływana jest zgodnie
z poprzednim ustępem, Sekretarz Generalny
zawiadomi o tym wszystkie Umawiajace się
Strony i zaprosi je do przedstawienia w
terminie trzech miesięcy propozycji, których
rozpatrzenia przez konferencję życzyłyby
sobie. Sekretarz Generalny zakomunikuje
wszystkim Umawiajacym się Stronom tymczasowy
porządek dzienny konferencji, jak również
tekst tych propozycji, co najmniej na trzy
miesiące przed datą otwarcia konferencji
3. Sekretarz Generalny zaprosi na każdą
konferencję, zwołaną zgodnie, z niniejszym
artykułem, wszystkie kraje wskazane w ustępie
1 artykułu 42, jak również kraje, które
stały się Umawiającymi się Stronami na podstawie
ustępu 2 artykułu 42.
Artykuł 50
Oprócz notyfikacji, przewidzianych w artykule
49, Sekretarz Generalny Organizacji Narodów
Zjednoczonych będzie notyfikował krajom,
wskazanym w ustępie 1 artykułu 42, jak również
krajom, które stały się Umawiającymi się
Stronami, stosownie do ustępu 2 artykułu
42, o :
a/ ratyfikacji i przystąpieniach na mocy
artykułu 42;
b/ datach, w których niniejsza Konwencja
wejdzie w życie zgodnie z artykułem 43;
c/ wypowiedzeniach na mocy artykułu 44;
d/ wygasnięciu niniejszej Konwencji zgodnie
z artykułem 45;
e/ notyfikacjach otrzymanych zgodnie z artykułem
46;
f/ oświadczeniach i noryfikacjach otrzymanych
zgodnie z ustępami 1 i 2 artykułu 48.
Artykuł 51
Po dniu 31 sierpnia 1956 roku oryginał niniejszej
Konwencji zostanie złożony Sekretarzowi
Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych,
który przesle jej należycie uwierzytelnione
odpisy każdemu z krajów, wymienionych w
ustepach 1 i 2 artykułu 42.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie
do tego upoważnieni, podpisali niniejszą
Konwencję.
Sporządzono w Genewie, dnia dziewiętnastego
maja tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego
szóstego roku, w jednym egzemplarzu w językach
angielskim i francuskim, przy czym obydwa
teksty są jednakowo autentyczne.
PROTOKÓŁ PODPISANIA
Przystepując do podpisania Konwencji o umowie
międzynarodowego przewozu drogowego towarów,
niżej podpisani, należycie upoważnieni,
zgodzili się na następujące oświadczenia
i wyjaśnienia :
1. Niniejsza Konwencja nie stosuje się do
przewozów między Zjednoczonym Królestwem
Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii,
a Republiką Irlandzką.
2. Do artykułu 1 ustęp 4
Niżej podpisani zobowiązują się do znegocjowania
Konwencji w sprawie umowy o przeprowadzkę
i umowy o przewóz kombinowany.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie
tego upoważnieni, podpisali niniejszy Protokół.
Sporządzono w Genewie, dnia dziewiętnastego
maja tysiąc pięćdziesiątego szóstego roku,
w jednym egzemplarzu w językach angielskim
i francuskim, przy czym obydwa teksty są
jednakowo autentyczne.
WYKAZ PAŃSTW BĘDĄCYCH STRONAMI CMR
Konwencja o Umowie Międzynarodowego Przewozu
Drogowego Towarów ( CMR ), z dnia 19 maja
1956 r.
Wejście w życie dnia 2 lipca 1961 r.
Państwa-Strony Konwencji :
Austria, Belgia, Białoruś, Bośnia-Hercegowina,
Bułgaria, Chorwacja, Dania, Estonia, Federacja
Rosyjska, Finalandia, Francja, Grecja, Hiszpania,
Holandia, Irlandia, Jugosławia, Litwa. Luksemburg.
Łotwa, Norwegia, Polska, Portugalia, Republika
Czech, Republika Federalna Niemiec, Republika
Mołdawii, Rumunia, Słowacja, Słoewnia, Szwajcaria,
Szwecja, Tunezja, Węgry, Wielka Brytania,
Włochy
Źródło : UNO ECE, TRANS/R.392,
25 października 1994 r.